Rubriek :
Carine's Hondenpagina
Gehoor van de hond
Het gehoor van een
hond is beslist superieur aan dat van een mens. Testen wezen uit
de een hond geen gevolg geeft aan geluiden tot in de derde
levensweek. Vanaf dat ogenblik gaat het gehoor een grote rol
spelen in hun leven. Honden hebben niet alleen 'grote oren' in
vergelijking met de mens, maar kunnen die ook bewegen ! Zes
honderdsten van een seconde volstaan voor een hond, om een
geluid te lokaliseren ! Met ��n oor vangt hij het geluid op en
het andere gebruikt hij voor de 'fijnafstelling'. Een hond kan
ook geluiden waarnemen die vier keer zo ver verwijderd zijn als
de geluiden die wij als mens kunnen waarnemen. Een hond hoort
een geluid niet 'harder', maar wel 'beter' en 'verder', doordat
hij er zijn oren perfect kan op afstemmen. 'Lange' geluidsgolven
of -trillingen worden door hond en mens even goed gehoord, maar
van zodra het gaat om 'hogere tonen' is het menselijk gehoor
beperkt tot een golflengte van 20.000 hertz. Een hond
daarentegen, kan tonen horen tot een bereik van 30.000 hertz. In
die zin worden 'hondenfluitjes' gebruikt : die produceren een
toonhoogte die tussen de 20.000 en de 30.000 hertz ligt, zodat
de mens het niet meer hoort maar de hond wel ! Met hun
frequentiebereik zijn honden echter niet de 'supers' van het
dierenrijk. Een vleesmuis kan bijvoorbeeld tonen horen tot
95.000 hertz en een dolfijn tot 130.000 hertz.
Het gehoor van een hond is zo 'verfijnd' dat hij 'twee tonen'
kan onderscheiden, tot op een achtste toon nauwkeurig. Dit
verklaart waarom een hond het motorgeluid van de auto van zijn
baas herkent tussen andere motorgeluiden van zelfs identieke
wagens.
De
oren als communicatiemiddel
Voor een hond zijn de oren 'ideale seingevers', aangezien
een hondenoor heel beweeglijk is. De stand van de oren kan dan
ook heel snel veranderen. Naast hun rol als ontvangers van
geluidssignalen, vervullen de oren ook een rol in de onderlinge
communicatie tussen honden en tussen hond en mens. Via de stand
van de oren worden op korte afstand visuele signalen
doorgegeven, voornamelijk in verband met de motivatie van de
hond.
Oren die naar voor gericht zijn kunnen twee dingen betekenen :
ofwel spitst de hond de oren uit interesse voor de omgeving,
ofwel doet hij dat uit agressie. Een onderdanige hond houdt de
oren een stuk lager. Een angstige hond bijvoorbeeld, houdt de
oren plat tegen het hoofd.
Ooraandoeningen
Oorproblemen komen bij honden zeer vaak voor ! Het
voortdurend schudden met het hoofd, krabben aan het oor en
onfris riekend oorsmeer zijn de opvallendste symptomen. De
oorzaak is meestal een parasiet : 'oormijt'. Honden met
dichtbehaarde, zware afhangende oorflappen zoals spaniels,
hebben meer last van oorproblemen dan honden met staande oren
zoals bijvoorbeeld de Duitse Herdershond. Bij sommige rassen
komt erfelijke doofheid voor, vaak in samenhang met een
spierwitte vacht. Een verminderd gehoor en zelfs doofheid worden
in verband gebracht met hoge leeftijd. Evenwichtsstoornissen
tengevolge van ooraandoeningen komen bij honden van elke
leeftijd voor. Deze worden meestal veroorzaakt door ontstekingen
van de inwendige gehoorgang.
Daarom is het van groot belang dat de oren van uw hond
regelmatig worden nagezien en uitgekuist. Elke hondentrimmer of
trimster weet dan ook dat dit een belangrijk onderdeel vormt van
de toilettage en kan u bij problemen doorverwijzen naar de
dierenarts.
De bouw van het oor
We onderscheiden het uitwendige oor of de oorschelp en het
inwendige oor.
De oorschelpen vangen geluidsgolven op en richten die op het
trommelvlies. Trillingen, veroorzaakt door geluidsgolven op het
trommelvlies, worden versterkt in het middenoor (zie bijgaand
schema) en doorgegeven aan het inwendige oor. Deze trillingen
worden omgezet in zenuwprikkels naar de hersenen.
